Materiały ogniotrwałe są z definicji materiałami przeważnie ceramicznymi w postaci „wyrobów” (materiały formowane), materiałów nieformowanych (zaprawy, betony, masy), a także włóknin (maty, płyty, sznury) wykazującymi ogniotrwałość zwykłą co najmniej 150 sP, czyli 1500oC i służą do budowy wyłożeń ochronnych urządzeń wysokotemperaturowych.
Tzw. ogniotrwałość zwykła nie jest jednak ich maksymalną temperaturą stosowania, a temperaturą praktycznie niszczącą.
Temperaturę, do której można teoretycznie stosować określony materiał, producenci określają najczęściej w tabelach własności jako T0,6 lub Tm (ogniotrwałość pod obciążeniem), która to temperatura jest znacząco niższa od ogniotrwałości zwykłej i określa, w uproszczeniu, temperaturę początku „mięknięcia” tworzywa. Dla przykładu „zwykła” cegła szamotowa posiada ogniotrwałość zwykłą około 170 sP (1700oC), a T0,6 odpowiednio ok. 1350oC. Tak naprawdę jednak nie jest to wciąż temperatura, w której można realnie dany materiał stosować. Tutaj sprawa już poważnie się komplikuje.
Okazuje się, że T0,6 mogłoby być maksymalną temperaturą stosowania, gdyby materiał zastosować w próżni. Jak wiemy próżnię trudno jest podgrzać do jakiejkolwiek temperatury i wymurówki pracują najczęściej otoczone jakimś medium, które to medium właśnie, a właściwie jego skład i postać fizyczna, określa gatunek i rodzaj materiału, którego musimy użyć.
Jak podaje literatura, około 2/3 zużycia materiałów ogniotrwałych to właśnie zużycie na skutek korozji, a pozostała część na skutek przegrzania. Jednym z mocniejszych przykładów może być tutaj płynne aluminium topiące się w „niewinnej” temperaturze ok. 660oC, a skutecznie i szybko niszczące wyroby szamotowe o ogniotrwałości powyżej 1300oC.
Tutaj pojawia się pole do popisu dla ludzi zajmujących się profesjonalnie doradztwem i konstruowaniem wyłożeń ogniotrwałych.